តំបន់អ្នកចំណូលស្រុកថ្មីនៃក្រុងតៃប៉ិកំណែអត្ថបទអក្សរខ្មែរ

អ្នករៀបចំកម្មវិធីដោយវិទ្យុតៃវ៉ាន់ពិធីករជាភាសាហ្វីលីពីន

ឈ្មោះ៖ សាអាយលីក

សញ្ជាតិ៖ ហ្វីលីពីន

នាងខ្ញុំឈ្មោះសាអាយលីក     ហើយខ្ញុំមានកូនស្រីម្នាក់បន្ទាប់ពីបានរៀបការជាមួយស្វាមីជាជនជាតិតៃវ៉ាន់   គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ គាត់ធ្លាប់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកអគារមួយរូប   ហើយខ្ញុំកំពុងធ្វើការជាលេខារដ្ឋបាលក្នុងទីភ្នាក់ងារទេសចរណ៍។ ដោយសារខ្ញុំចង់ទិញផ្ទះនៅប្រទេសហ្វីលីពីន ខ្ញុំបានធ្វើការក្រៅម៉ោងជាគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅពេលយប់។ តាំងពីប្តីខ្ញុំ និងខ្ញុំទាំងពីរនាក់ធ្វើការមក យើងបង្វែរវេនគ្នាមើលថែកូនស្រី នាំកូនស្រីទៅរៀនដល់ថ្នាក់ និងទៅទទួលកូនមកដល់ផ្ទះ ហើយនិងរៀបចំអាហារបីពេលសម្រាប់កូនស្រី។ យើងមិនមានប្រាក់ខែខ្ពស់បែបនេះទេ កាលពីមុន ដូច្នេះយើងស្ទើរតែមិនអាចចំណាយលើការរស់នៅរបស់យើងទាំងអស់តាមរយៈការសន្សំសំចៃ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី យើងនៅតែរីករាយនឹងជីវិតគ្រួសារដ៏សាមញ្ញ និងសប្បាយរីករាយបែបនេះ។ មានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងពីជីវិតរស់នៅប្រទេសហ្វីលីពីន ដែលជាការធម្មតាមនុស្សគ្រប់រូបមានគ្រួសារធំសមាជិកច្រើន។

នៅក្នុងថ្ងៃដំបូងនៃការស្វែងរកការងាររបស់ខ្ញុំនៅតៃវ៉ាន់ ខ្ញុំបានបង្កើតឡើងជាសមាគមន៍  Filipinos Married to Taiwanese (FMTA)”នៅដើមដំបូងនៃការបង្កើតរបស់យើងខ្ញុំ ក្រុមយើងមានសមាជិកតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងអំឡុងពេលប្រាំពីរឆ្នាំដែលខ្ញុំបានដំណើរការអាជីវកម្មមួយនេះ ខ្ញុំបានតំណាងឱ្យ FMTA ក្នុងការចូលរួមក្នុងសន្និសីទអន្តរជាតិមួយចំនួន ការបង្រៀនភាសាអង់គ្លេស ការចម្អិនអាហារជាដើម។ និងជួយដល់អ្នកខ្វះខាត និងអ្នកដែលមកតៃវ៉ាន់ដើម្បីសិក្សាដល់និស្សិតសញ្ញាតិហ្វីលីពីន ការរៀបចំសកម្មភាពពាក់ព័ន្ធជនបរទេស។ល។

បន្ទាប់មកប្ដីរបស់ខ្ញុំបានលាចាកលោកនេះទៅ    ខ្ញុំបានលាឈប់ពីការងារជាលេខារដ្ឋបាលនៅភ្នាក់ងារទេសចរណ៍ និងគ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសទៀត ហើយ ចាប់ផ្ដើមសរសេរតែង ជាសៀវភៅ  កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានជួយខ្ញុំក្នុងការបោះពុម្ពអត្ថបទ និងការបោះពុម្ពផ្សាយទាំងនេះ ហើយ ចាប់ផ្ដើមការបោះពុម្ពធ្វើការផ្សាយមួយមានឈ្មោះថា "《The Migrants》"។  យើងមិនអាចបើកប្រាក់បៀវត្សរ៍ដល់បុគ្គលិករបស់យើងខ្ញុំ នៅដើមដំបូងឡើយ ដូច្នេះយើងទាំងអស់គ្នាត្រូវធ្វើដោយទឹកដៃខ្លួនឯងផ្ទាល់។

នៅពេលនោះ ដើម្បីចំណាយលើថ្លៃក្រដាស និងថ្លៃការបោះពុម្ព យើងត្រូវរកប្រាក់ពីការផ្សព្វផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម។ ខ្ញុំចូលចិត្តការសរសេរ ប៉ុន្តែដោយសារបញ្ហាគ្រួសារ និងហិរញ្ញវត្ថុ បានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីបោះពុម្ពជាសៀវភៅនេះ《The Migrants》។  ការបោះពុម្ពផ្សាយនេះបានជួយមនុស្សជាច្រើនដែលមិនអាចចេញទៅក្រៅ ដើម្បីបំបាត់ភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក យើងបានរកឃើញថា ប្រជាប្រិយភាពរបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមបានផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់របស់មនុស្សក្នុងការអានការបោះពុម្ពបោះពុម្ព ដូច្នេះយើងបោះបង់ការបន្តបោះពុម្ពផ្សាយ។ ទោះបីជាការបោះពុម្ពផ្សាយត្រូវបានគេឈប់ធ្វើក៏ដោយ ប៉ុន្តែការធ្វើការងារបែបនេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមានតម្លៃដោយការផ្ដោតលើការសរសេរតែងបានធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្លេចជាបណ្ដោះអាសន្ននូវភាពឯកាដែលខ្ញុំមាននៅពេលខ្លះម្តងៗនឹកនាឃើញប្ដីខ្ញុំទទួលមរណភាព។

បន្ទាប់ពីខ្ញុំសរសេរតែងការបោះពុម្ពផ្សាយចប់ ខ្ញុំមានសំណាងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការទទួលបានការងាររាយការណ៍ព័ត៌មានតៃវ៉ាន់នៅ កម្មវិធីដោយវិទ្យុតៃវ៉ាន់ ខ្ញុំរំភើបចិត្តនិងមានមោទនភាពក្នុងការធ្វើការនៅ កម្មវិធីដោយវិទ្យុតៃវ៉ាន់។ អ្នកស្រុកថ្មីមួយចំនួននៅតៃវ៉ាន់មិនអាចធ្វើការបាន ហើយត្រូវពឹងលើប្រាក់ចំណូលរបស់ស្វាមីរបស់ពួកគេ។ ការងារមិនត្រឹមតែជួយគ្រួសារឱ្យប្រសើរឡើងនូវស្ថានភាពហិរញ្ញវត្ថុរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំងអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេរៀនចំណេះដឹងដ៏សម្បូរបែបនិងបង្កើតមិត្តភក្តិជាច្រើននៅកន្លែងធ្វើការ។

ទោះបីជាខ្ញុំស្រលាញ់ការងាររបស់ខ្ញុំក៏ដោយ គ្រួសារគឺជាអាទិភាពចម្បងរបស់ខ្ញុំ ជាពិសេសការសិក្សារបស់កូនៗខ្ញុំ។ ខ្ញុំយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះការអប់រំកុមារឱ្យចេះគោរពមនុស្សជុំវិញខ្លួន ជាពិសេសមនុស្សចាស់ គ្រូបង្រៀន និងមិត្តភក្តិ។ ពេលកូនរៀនគោរពអ្នកដទៃ អ្នកដទៃក៏គោរពកូនដែរ។ ដំណើរការនៃការមើលថែកុមារគឺពិបាកណាស់ ដោយយើងត្រូវគិតគូរពីរឿងជាច្រើនដូចជា ការអប់រំរបស់ពួកគេ ការសម្តែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងសាលា។ ប៉ុន្តែមានរឿងមួយចំនួនដែលយើងមិនអាចបង្ខំបាន ដូចជាការប្រឡងជាដើម។ កុមារខ្លះឆ្លាត ហើយខ្លះទៀតមិនឆ្លាត។ បើយើងដាក់សម្ពាធខ្លាំងពេក គេប្រហែលមិនអាចទ្រាំបាន ហើយអាចនឹងធ្វើឲ្យខ្លួនឯងរងរបួស។ ទោះបីពួកគេប្រព្រឹត្តយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងគួរតែលើកទឹកចិត្តកូនៗរបស់យើង។

ខ្ញុំដឹងថាឪពុកម្តាយខ្លះដែលបង្ខំកូនឲ្យបានពិន្ទុល្អក្នុងសាលា គ្រាន់តែអួតប្រាប់មិត្តភ័ក្ដិខ្លះថាកូនល្អនេះអាក្រក់ណាស់។ យើងគួរសរសើរកុមារឲ្យបានច្រើន ជាជាងដាក់សម្ពាធលើពួកគេ។ ឪពុកម្តាយគួរតែធ្វើជាគំរូល្អសម្រាប់កូន ព្រោះកូននឹងរៀនពីរបៀបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃដោយយកតម្រាប់តាមឪពុកម្តាយ។

ខ្ញុំក៏ស្គាល់យុវជនជាច្រើនដែលអាចរកការងារធ្វើបានល្អ ទោះថ្នាក់រៀនមិនសូវល្អក៏ដោយ។ តើមិនគ្រប់គ្រាន់ទេក្នុងការរស់នៅប្រកបដោយសុភមង្គល? នៅពេលយុវជនធ្វើការ ពួកគេរៀនបានច្រើនពីក្រុមហ៊ុន មិត្តភ័ក្តិ និងសហការី។ ឲ្យតែមនុស្សសប្បាយចិត្ត ហើយមានចំណូលពីការងារណាក៏ដោយ យើងគួរតែពេញចិត្ត។ សុភមង្គលពិតកើតចេញពីខាងក្នុង ដែលជាហេតុផលដ៏ល្អក្នុងការរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ខាងលើគឺជាបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំដែលរស់នៅក្នុងតៃវ៉ាន់ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាវាអាចជួយអ្នករស់នៅថ្មី និងកូនៗរបស់ពួកគេបន្ថែមទៀត។